اثر یک وهله تمرین مقاومتی بر بیان mRNA IL-15 در عضلات اسکلتی تند و کندتنش موش های صحرایی سالم و دیابتی تمرین کرده

لیلا باقرصاد رنانی، مهدیه ملانوری شمسی، دکتر مهدی مهدوی، دکتر رضا قراخانلو ، دکتر زهیر محمد حسن چکیده سابقه وهدف: هدف از مطالعه ی حاضر بررسی اثر یک وهله تمرین مقاومتی بر بیان mRNA IL-15 در عضلات اسکلتی تند و کندتنش موش­های صحرایی سالم و دیابتی تمرین­کرده،است. مواد و روش­ها: موش­های صحرایی بطور تصادفی به چهار گروه کنترل سالم (C)، تمرین­کرده سالم (T) ، کنترل دیابتی (D) و تمرین­کرده دیابتی (DT) تقسیم شدند. دیابت با استفاده از یک وهله تزریق STZ ایجادشد. گروه­های تمرین 16 جلسه تمرین مقاومتی را به صورت بالا بردن وزنه از یک نردبان، انجام دادند. 48ساعت پس از آخرین وهله تمرین ،گروه­های تمرین یک وهله تمرین مقاومتی رانیز انجام دادند و بلافاصله پس از آن تمامی گروه­ها کشته شدند. بیان mRNA IL-15 در عضله ی نعلی (SOL) و خم­کننده ی بلند شست (FHL) با تکنیک Real time–PCR اندازه­گیری شد. یافته­ها: بیان mRNA IL-15 پس از یک وهله تمرین مقاومتی در عضله FHL موش­های صحرایی سالم و دیابتی تمرین­کرده تغییر معناداری را نشان نداد (0.05˃P) ، در حالی که این تغییر در عضله SOL معنادار بود (P˂0.05). بیان این سایتوکاین در عضله FHL در گروه­های C، T، D و DT به ترتیب 1، 0.8، 1.3 و 0.7 برابر و در عضله SOL به ترتیب 1، 0.6، 1.3 و 2.4 برابر تغییر یافت. بیشترین میزان بیان mRNA IL-15 در عضله SOL گروه DT مشاهده شد.  نتیجه­گیری: با توجه به توانایی IL-15 در تثبیت پروتئین عضله اسکلتی در شرایط پاتولوژیک، به نظر می­رسد عضله اسکلتی به محرک آتروفیک (مانند بیماری دیابت، بویژه دیابت نوع I)، با افزایش سطوح IL-15 به عنوان یک مکانیسم محافظتی و جبرانی در برابر تخریب پروتئین، پاسخ می­دهد.